با دستانش هنر میآفریند، هنری که چشمان را خیره میکند و روح میدهد به جسم بیجان. استاد برجسته مجسمهسازی محمد هژبر ابراهیمی، در اول فروردین ماه سال ۱۳۰۵ در رفسنجان به دنیا آمد. در کودکی پدرش را از دست داد. یتیمی کار و فعالیت بسیار برایش به همراه داشت؛ فعالیتی که باعث ورودش به دنیای هنر و آغاز سفری پرخطر و پرماجرا شد.
در همان روزهایی که پدر را از دست داد، پای پیاده از زادگاهش کرمان به یزد رفت و در شهر خشتی ایران در کارگاه گچفروشی مشغول به کار شد. نخستین تراش سنگ را در همان کارگاه انجام داد. اگر چه کارش را به خاطر تراش آن سنگ از دست داد اما مسیری روشن به رویش گشوده شد.
در ده سالگی مهمترین اتفاق زندگی هنریاش رقم خورد و با سالها فعالیت در مسیری که پس از آن پیمود، آثار درخشانی خلق کرد؛ آثاری ماندگار در تاریخ.
استاد سید مهدی چیتی از هنرمندان برجسته نقاشی و مجسمهسازی یزد، استعداد او را در این حوزه کشف کرد. تشویقهای استاد موجب ادامه راه و فعالیت او در رشته مجسمهسازی شد و کار هنری او را زیر چتر استاد علیاکبر صنعتی برد. در سال ۱۳۱۸ نزد استاد صنعتی فعالیتش را شروع کرد. مسیرش را ادامه داد و به نقطهای رسید که نمیتوان تأثیرش را در رواج مجسمهسازی کشور نادیده گرفت.
تندیس امیرکبیر در رفسنجان، تندیس صنایع دستی در کرمان، تندیس نبرد گاوها در جزیره ناژوان زایندهرود اصفهان و تندیس فردوسی در دانشگاه اصفهان تنها برخی از آثار برجسته اوست.
محمد هژبر ابراهیمی یکی از مجسمهسازان برآمده از مکتب کرمان به حساب میآید که سهم بسزایی در رواج مجسمهسازی ایران داشته است. او معتقد است که هنر مانند گوشت و پوست باید با وجود هنرمند آمیخته شود و برای هنر پایانی نمیتوان فرض کرد. با همین نگاه عاشق آثارش است و آسیب دیدن هر یک از آنها برایش دردناک است.
علاوه بر مجسمهسازی، نقاشی هم میکند. او که سال ۱۳۴۸ در رشته مجسمهسازی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران فارغالتحصیل شد نقش مؤثری در برپایی موزه آثار استاد صنعتی در میدان امام خمینی تهران و همچنین موزه صنعتی کرمان داشت. او در تأسیس و راهاندازی موزههایی چون موزه هلال احمر، موزه راه آهن و ساخت مجسمههای میدان توپخانه با صنعتی همکاری داشت.