زندگینامه
استادی را در تعزیه ایران به اتمام رسانده و نامش با این گونه نمایشی و مذهبی گره خورده است. مخالف‌خوانی و موافق‌خوانی، سبزپوشی و سرخ‌پوشی، او روزگار در تعزیت گذرانده، قامت در عزای سید و سالار شهیدان خم کرده و مویش در راه تعزیت شهدای کربلا سپید شده است.
مرتضی صفاریان رضایی در سال 1312 چشم به جهان باز کرد. او تعزیه‌خوانی را از 6 سالگی در خانواده‌ای شروع می‌کند که همه تعزیه‌خوان بودند و هر سویی نشان از ابزار و لوازم تعزیه‌خوانی بود. پدر، برادر و برادرزاده‌هایش همه تعزیه می‌خواندند و برادرش برای تشویق، زره و شمشیری کوچک به او هدیه داد و عشق به تعزیه و شبیه‌خوانی در دل او بارور شد. در 6 سالگی و برای نخستین بار لباس تعزیه بر تنش نشست و به میدان تعزیه‌خوانی پای گذاشت. صفاریان تا اوایل سنین جوانی اولیاخوان بود و از آن پس اشقیاخوانی کرد اما موافق‌خوانی را کنار نگذاشت. او در کنار تعزیه‌خوانی، نواختن ترومپت را نیز آغاز کرد. پدر صفاریان مکتب‌خانه داشت و او نیز در آنجا تحصیل کرد که همین بستری برای ادامه تحصیل او شد. پدرش در زمان خود مسن‌ترین تعزیه‌خوان بود و به همین خاطر پدر را باباجان و او را مرتضی باباجان خطاب می‌کردند.
از ۱۲ سالگی تکنیک‌های تعزیه را نزد اساتیدی چون سیدحسن خوش‌ضمیر، فرزند حاج سید محمد بکایی از تعزیه‌خوان‌های بنام تکیه دولت، مرحوم استاد هاشم فیاض و مرحوم استاد حسین نورانی آموزش دید و سبک و سیاق خواندن آن‌ها را آموخت. این اساتید بنام هنر تعزیه‌خوانی، مرتضی صفاریان رضایی را گام به گام در این مسیر همراهی و با چند و چون تعزیه‌خوانی آشنا کردند. حاج سید محمد بکایی خود نعش‌ساز تکیه دولت نیز بود؛ در گذشته به طراح صحنه تعزیه، نعش‌ساز می‌گفتند. همین موضوع باعث شد صفاریان توانمندی‌هایش را در تمامی بخش‌های تعزیه تقویت کند.
صفاریان تعزیه را به نسل جوان و علاقه‌مند نیز می‌آموزد و تجربیاتش را در قالب کارگاه‌های آموزشی به مخاطبان منتقل می‌کند. هیأت هفتگی مجمع تعزیه آل طاها علیهم‌السلام، بستری برای گرد هم آمدن نسل‌های آینده تعزیه‌خوانی است تا از تجربیات این استاد تعزیه بهره ببرند. مجمع تعزیه آل طاها به مدت یک دهه است که به طور مستمر در طول سال، دوره‌های آموزشی تخصصی تعزیه‌خوانی را با حضور اساتیدی چون صفاریان برگزار می‌کند. این هنرمند پیشکسوت از 30 مهرماه 1392 به عضویت «مؤسسه هنرمندان پیشکسوت» درآمد.
