ابوتراب خسروی سروستانی

در اول فرودین سال 1335 در فسا متولد شد تا با قلمش دنیاهای جدیدی را خلق‌کند. پدرش نظامی بود و همین باعث شد سال‌های جوانی زندگی‌اش را در شهرهای گوناگونی بگذراند. او در سال های 1348 و1349 در دبیرستانی در اصفهان درس می خواند و شاگرد هوشنگ گلشیری بود. شاید همین استاد و شاگردی نویسنده شدن را برای ابوتراب خسروی سروستانی رقم‌زد.

او لیسانس آموزش ابتدایی دارد و سال ها در شیراز به کودکان سندرم دان آموزش داده‌است اما حالا بازنشسته شده و در شیراز زندگی می‌کند.

ابوتراب خسروی مثل هیچ کس نمی‌نویسد. نثر او نثری قوی و پخته است و زبان خاص خود را دارد.  بر ادبیات کهن کاملا احاطه دارد. نوشته‌های او بوی رؤیا و اسطوره می‌دهند و به همین دلیل «همه ‌زمانی» و «همه مکانی» است.

نوشته‌های او مخاطبش را به اندیشیدن دعوت می‌کند. آثارش گاهی مضمون‌هایی سورئال، با تکیه بر ویژگی‌های رمان‌های پست مدرن را دارد. از دیگر ویژگی‌های نوشته‌های او قابلیت کنکاشی است که در آن ها ایجاد می‌کند .

از آثار او می توان به هاویه (مجموعهٔ داستان)، دیوان سومنات‌ (مجموعهٔ داستان)، اسفار کاتبان (رمان)، رود راوی (رمان)، ویران (مجموعهٔ داستان)، حاشیه‌ای بر مبانی داستان (مجموعهٔ مقالاتی در خصوص تئوری‌های داستان با تکیه بر مقولهٔ داستان ایرانی)، ملکان عذاب (رمان) و آواز پر جبرئیل  اشاره‌کرد.

او در دو دوره چهارم و یازدهم جایزه هوشنگ گلشیری موفق به دریافت آن شده‌است. هم چنین جایزه مهرگان و جایزه ادبی جلال‌آل‌احمد را در هفتمین دوره آن کسب کرده‌است.

او مدرک درجه یک هنری را دریافت کرده و از سال 1395 عضو موسسه هنرمندان پیشکسوت است.