نوزدهم دی سال ۱۳۱۹ در شهر بروجرد استان لرستان به دنیا آمد. دبستان را در مدرسه فردوسی گذراند و در دبیرستان، رشتۀ ادبیات خواند. در بروجرد، تحت تأثیر نقاش قهوه‌خانه‌ای به نام «فانی» رو به نقاشی آورد و اولین آثار خویش را کشید. معلم هنر دبیرستان او به نام «دعوتی» مشوق و راهنمایش بود تا نقاشی را جدی‌تر پی بگیرد. از نوجوانی به شعر گفتن روی آورد و با الهام از طبیعت پیرامون خود شعر می‌گفت.
سال ۱۳۳۸ در پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران تحصیل نقاشی را آغاز کرد. در آنجا در کارگاه علی‌محمد حیدریان (از مؤسسان پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران و شاگرد کمال‌الملک) و محمود جوادی‌پور حاضر شد. بعدها آشنایی با محسن وزیری‌مقدم باعث پیشرفت او شد.
استاد جعفری سابقۀ حضور فردی و گروهی مختلفی در نمایشگاه‌های داخلی و خارجی از جمله: نخستین نمایشگاه خیابانی تهران (۱۳۴۲)، دوسالانۀ پاریس (1348)، جشنوارۀ هنر «کنی سور مرن» فرانسه (۱۳۵۵) و نمایشگاه‌های هنرمندان معاصر ایران در مراکش، لندن، مسکو، کانادا، اسپانیا و ارمنستان را داشت.
از دیگر فعالیت‌های او می‌توان به همکاری با فیروز شیروانلو در شکل‌گیری فرهنگسرای نیاوران، همکاری آموزشی با دانشگاه نوریچ آمریکا و دانشگاه‌های هنر اصفهان، یزد، کرمان و دانشگاه آزاد تهران و اجراهای فی‌البداهه با عنوان «صلح تن به تن» برای ایجاد ارتباط تبادل نظر نقد و گفت‌وگو در ارتباط با نمایشگاه‌های هنرهای تجسمی اشاره کرد. وی عضو رسمی هیئت علمی دانشگاه هنر تهران و انجمن هنرمندان نقاش ایران بود و به‌عنوان مؤسس کانون هنرهای تجسمی شناخته می‌شود.
کتاب‌های چو مرغِ شب خواندی و رفتی (ترانه‌ها)، بوی کاه‌گل آواز پرنده (گزیدۀ اشعار)، ابری به دشت خاطره می‌بارد (زندگینامه) و سفر با ماه (گزیدۀ نقاشی‌ها) از تألیفات او بود.
جعفری در آخرین نمایشگاه خود در سال ۱۳۷۷ با عنوان «کتیبه‌های خوانده نشده» نقاشی‌های خود را با الهام شعر نادر نادرپور در معرض دیدِ علاقه‌مندان گذاشت. سرانجام این هنرمندِ نوگرا در شامگاه شنبه ۱۸ فروردین ۱۳۹۷ بر اثر سکته مغزی در سن ۷۸ سالگی در بیمارستان مدائن تهران درگذشت.
محمدابراهیم جعفری مدرک درجه یک هنری داشت و از سال 1392 به عضویت مؤسسه هنرمندان پیشکسوت درآمده بود.
