هنرش با حرکات دست و قلم بر کلمات دمیده میشود؛ سیاهی بر سپیدی کاغذ جلوه میکند. خوشنویسی، هنری که قدمتی چند هزار ساله در ایران دارد، اکنون کمی مهجور واقع شده است. اما هنرمندان زیادی در طول سالها برای ماندگاری آن کوشیدهاند. اسماعیل نیکبخت زاویه یکی از این هنرمندان در عرصه خوشنویسی است.
او در سال 1324 در جلفای تبریز به دنیا آمد. سال 47 در راه آهن کار خود را آغاز کرد؛ کاری که هیچ ارتباطی با دنیای هنر نداشت. به خوشنویسی علاقه داشت. اسماعیل نیکبخت زاویه در محضر اساتیدی چون یدالله کابلی و غلامحسین امیرخانی آموزش دید. علاقهمندیاش به خوشنویسی و فعالیت در این حوزه باعث شد تا در سال 1352 به عنوان خوشنویس به مجلس سنا منتقل شود. در مدت فعالیتش در مجلس آثاری خلق کرد که به عنوان تابلوهای نفیس ماندگار شدند. در حال حاضر نیز تابلونوشتههایی چرمی و تذهیبشده در مجلس وجود دارند که از آثار او هستند.
خوشنویسی چندین کتاب ادبی مانند «گلستان سعدی»، «بوستان سعدی»، «رباعیات خیام»، «گلشن راز»، «دیوان بابا طاهر» و «دیوان حافظ» برای 3 بار در کارنامه هنری این هنرمند برجسته قرار دارد. همچنین او هزار صفحه از «شاهنامه فردوسی» محمد سلحشور را نیز خوشنویسی کرده است.
سالها فعالیت خود را در این حوزه ادامه داد و پس از سال 1377، به عنوان مدرس خوشنویسی به کار مشغول شد و در انجمن خوشنویسان ایران به هنرجویان آموزش داد. او همچنان نیز بیوقفه در این انجمن تدریس میکند.
او در نمایشگاههای جمعی جهان اسلام و کاتب قرآن و نمایشگاههای متعدد خوشنویسی همراه با انجمن خوشنویسان ایران شرکت کرده و در موزه هنرهای معاصر نیز آثار خود را در معرض دید عموم قرار داده است.
اسماعیل نیکبخت زاویه در سال 1388 گواهینامه درجه یک هنری دریافت کرد و در مهرماه سال 92 به عضویت مؤسسه هنرمندان پیشکسوت درآمد.